Aspekt obłudy, zarówno w kwestii społecznej jak i religijnej, rodzi deformację wartości, wynaturza istotę ludzkiego bytu. Miłość rodzicielska, zakładająca czystość i bezwarunkowość, przeradza się w despotyzm. Miłość pomiędzy kobietą i mężczyzną przeistacza się w grę. Manipulacja doprowadza do tragedii wszystkich uczestników dramatu.
Historia, ukazana w sztuce Lorki, znajduje swoje przetworzenie w formie teatru tańca. Zredukowana do minimum liczba uczestników dramatu zagęszcza jego strukturę i wymowę. Odarty ze słów przekaz, niemalże bezpośrednio wprowadza widza w świat fizycznych emocji, stając się zarówno aktem miłości i kamienowania. Plastyka ciała tancerzy budzi zachwyt, jednocześnie unaoczniając i potęgując dramat. Wyrazista symbolika kostiumów i rekwizytów nadaje historii wymiar ponadczasowości.